Alexandra Klimas uit haar creativiteit als beeldend kunstenaar en nodigt kunstliefhebbers uit om deel te nemen aan haar artistieke reis. Ze spreekt haar diepe dankbaarheid uit voor de verzamelaars die haar werk koesteren: “Dankzij hen kan ik blijven groeien, ontdekken en – misschien wel het belangrijkste – blijven schilderen.”
Haar liefde voor dieren en tekenen bloeide al op jonge leeftijd. Een bezoek aan het Rijksmuseum, waar de werken van Rembrandt – meester van licht en schaduw – haar diep raakten, wakkert haar fascinatie voor traditionele schildertechnieken verder aan. Omdat academies in die tijd weinig aandacht hadden voor deze traditionele benadering, koos Alexandra ervoor haar eigen pad te bewandelen. Als autodidact vond ze haar eigen stem en unieke stijl. In haar blogKlimas over Klimas, geschreven in 2008, vertelt ze hoe haar liefde voor dieren is ontstaan en waarom zij de spil vormen van haar werk.
Hoewel haar werk vaak wordt geclassificeerd als hyperrealisme, weigert Alexandra zichzelf in dat hokje te plaatsen. Ze streeft er wel naar dat de dieren die ze schildert zo levensecht aanvoelen dat de kijker een bijna tastbare connectie ervaart, maar ze laat zich in haar schilderijen vooral leiden door de vrijheid van keuze – soms werkt ze met fijne penseelstreken, soms juist grover. Haar doel is niet puur het perfectioneren van hyperrealisme; het gaat om het creëren van een schilderij dat een emotionele band opbouwt met de kijker. Zoals Klimas zelf zegt: “Dat kan alleen wanneer ik volledig vanuit mijn hart schilder, en een enkele penseelstreek kan net zo krachtig zijn als meerdere. Die keuze maak ik elke dag opnieuw.
