De tijd lijkt voorbij te razen, net zo snel als de wind die de wolken verdrijft. Vroeger, op kleinschalige boerderijen, liepen koeien en stieren vaak buiten. Kalveren bleven soms langer bij hun moeder. De productie was kleiner, en er was meer aandacht voor het individuele dier – al was het niet perfect.
Toen kwam de intensieve veehouderij. Alles moest efficiënter. Dieren verdwenen naar binnen, kalveren werden direct van hun moeder gescheiden, en natuurlijk gedrag kreeg weinig ruimte. Later groeide het dierenbewustzijn. Biologische boerderijen ontstonden, waar runderen meer vrijheid kregen om zichzelf te zijn. Toch bestaat de intensieve veehouderij nog steeds. De weg is nog lang. Wolken blijven zich opstapelen, maar verdwijnen ook weer. Als we onze horizon verruimen en ons hart volgen – voor onszelf, de natuur en haar dieren – kan het uiteindelijk beter worden.
