Alexandra Klimas (1970) schildert al sinds haar achttiende, is nog langer gefascineerd door koeien, maar ontdekte pas een paar jaar geleden dat het uitdrukken van die fascinatie in olieverf zich openbaarde als een soort roeping. De weidelandschappen, die zij daarbij schildert, geven minstens zo sterk blijk van een hang naar stilte, ijl licht en ruimte. In beide opzichten slaat zij een brug tussen de aardse wereld van Paulus Potter en het psychologisch landschap waarin wij tegenwoordig leven. Onze omgeving beperkt zich niet meer tot de plaats waar wij ons bevinden. Media, in de uitgebreide zin van het woord, voorzien onze geest van een scala aan landschappen. De weides van Klimas ontstijgen letterlijk en figuurlijk het aardse gemodder. De koeien manifesteren zich bijna als menselijke karakters, maar dan wel teruggebracht tot een niveau van primaire gevoelens, zonder mentale opsmuk. Eigenlijk een beetje zoals eenvoudig geluk er hoort uit te zien.
Maar vergis u niet. Koeien verdwijnen uit het Nederlandse landschap. Niet eens op de eerste plaats om economische redenen, maar op voorschrift van de overheid, vanwege de uitstoot van broeikasgassen. Klimas, van jongsaf aan vertrouwd met koeien, is begaan met het lot van die grote goedmoedige beesten, die van de wet niet meer naar buiten mogen. Ook die begaanheid stuurt haar penselen aan, niet in de vorm van protest, maar eerder in die van een onaardse idealisering. Haar dieren zijn in haar schilderijen al in hun hemel aangekomen.
Geschreven door: Koen Nieuwendijk, eigenaar van Galerie Lieve Hemel te Amsterdam (maart 2009)
